Drenthe

Tegenwind Hunzedal

Bij de start van de windenergieplannen was het doel 360 MW, dat werden er uiteindelijk ruim 150. Omdat ook dat veel te veel is voor deze regio is Rob Rietveld van daaruit gaan organiseren. Rob werd daarbij de woordvoerder van de vereniging Tegenwind Hunzedal. De verenigingsvorm maakt dat Tegenwind formeel op mag komen voor de leden; ruim 60% van de volwassen inwoners van het gebied is lid van de vereniging. Om gezamenlijk met de provincie te kunnen praten is er ook samenwerking met Tegenwind Veenkoloniën.

Wat zijn de plannen nu duidelijk is wat er gaat komen?

Via de Raad van State kan de legitimiteit van de Rijks Coördinatie Regeling (RCR) aangevochten worden. De RCR gaat vanaf 100 megawatt. Of de plannen in Drenthe in de diverse gemeentes hieraan voldoen is echter de vraag en daarmee of de RCR legitiem is. Als burger heb je de plicht misstanden te voorkomen aldus Rob en dat gaat Tegenwind Hunzedal doen.

Bewoners zijn niet in de besluitvorming vertegenwoordigd!

Initiatiefnemers willen niet in gesprek met Tegenwind! Na de brief van Minister Kamp in 2010 startte de RCR procedure. Tegenwind heeft aangeboden zitting te nemen in de regiegroep namens de actiegroepen. Dat werd niet toegestaan. Economische Zaken denkt in procedures waarin, als je het niet eens bent met de besluitvorming, je pas achteraf een bezwaarprocedure kunt starten bij de Raad van State. Op dit moment kan er formeel dus geen bezwaar ingediend worden.
De Initiatiefnemers gaan ondertussen puur voor het economische belang.  En daarom gaat het dus mis want de volksvertegenwoordiging is in de ontwikkeling van windenergie belanghebbende en kan daarom niet meer objectief de bevolking vertegenwoordigen. Vanuit de bewoners heb je daarom op dit moment geen stem. Ook de milieufederaties zijn niet de vertegenwoordigers van de bewoners; zij vertegenwoordigen het milieu! De RCR moet procedureel de lijnen aangeven en daaraan wordt voldaan.

Draagvlakonderzoek

Vanuit draagvlakonderzoek (70% respons) blijkt dat men de gekozen invulling niet wil, slechts 10 % is voor. Dat draagvlak ontbreekt is volgens Rob Rietveld met name versterkt door de procedurele benadering. De resultaten uit het draagvlakonderzoek worden genegeerd. De vraag of er geen draagvlak voor windenergie in het algemeen is, kun je niet beantwoorden. De stellingen zouden misschien niet zo betrokken worden als nu wanneer men het proces anders ingegaan was. Rob geeft een voorbeeld van een eerlijker verdeling waarvoor de gemeenten mogelijk de handen wel op elkaar hadden gekregen: het plaatsen van acht turbines van 30 MW in ieder van de twaalf Drentse gemeenten.

Windmolens veroorzaken een tweedeling

De keuze voor of tegen moet in deze setting bijna door iedereen gemaakt worden en dit werkt als een splijtzwam. Tweedeling ontstaat in het verenigingsleven; de boekenclub, de biljartclub en bij familiefeestjes. Situaties ontstaan waar de ene groep vertrekt wanneer de andere komt, dorpsgemeenschappen raken verdeeld.

Gebrekkige communicatie

Het facilitair bureau van de LTO “Wind Unie“ ondersteunt de boeren. Het communicatieproces gaat zowel hier als vanuit het Raadhuis niet goed. Ook de regiegroep en de provincie zetten een communicatiebureau in maar ook hier constateert Rob Rietveld dat er sprake is van slechte communicatie waarbij er bovendien geen onderscheid tussen regionale en landelijke problemen wordt gemaakt.
De agrariërs die de windmolens willen laten plaatsen zijn al vanaf 2000 bezig. Vanaf het begin is de communicatie zwak geweest. Vanaf 2006 gaat Rob Rietveld naar alle dorpsvergaderingen m.b.t. windenergie, hij schrikt dan van de plannen die er liggen en de slechte communicatie erover.

Kan het anders?

Duurzaamheidsdoelstellingen kun je naar gemeenten en provincies delegeren maar de windenergiedoelstellingen niet. Windenergie moet je als een sociaal maatschappelijk proces benaderen en niet als een economisch proces.
Het energieakkoord wereldwijd is gebaseerd op het GEA rapport. Nederland maakte vervolgens een eigen rapport dat niet in de eerste plaats is gericht op duurzaamheid maar vooral op economische belangen. Op basis van dit rapport zijn de Nederlandse doelstellingen uit.

In Emmen is “windkracht 3” opnieuw begonnen. Er wordt gewerkt aan begrip en acceptatie waarbij gekeken wordt naar 8 á 9 locaties. Met belangenorganisaties werkt men uit hoe organisatie en planning eruit moet zien; wat is er mogelijk en haalbaar, hoe wordt de klachtenregeling opgezet. In Emmen moet +/- 90 MW komen. Met de projectontwikkelaar moet bv. afgesproken worden dat er één klachtenloket komt. Dat moet al in de structuurvisie opgenomen worden.

Veranderende maatschappelijke context

Rob Rietveld vertelt dat waardevermindering door krimp wel gecompenseerd mag worden maar waardevermindering door windenergie (nog) niet. Dat moet anders! Planschade is een onderwerp dat landelijk vanuit de NLVOW opgepakt wordt, vanuit het standpunt dat Planschade vooraf geregeld moet worden (zonder 2% eigen risico). Regel je het niet vooraf dan komen procedures achteraf per bewoner bij de gemeente te liggen. Tegen planschade die nu individueel toegekend is, start de exploitant als derde belanghebbende bezwaarprocedures. Juridisch is dat voor een individuele aanvrager niet te doen, bewoners moeten daarom ondersteund worden.