h

SP protest tegen gemeentelijke kaalslag

7 juni 2011

SP protest tegen gemeentelijke kaalslag

Cultuur voor gewone mensen. Het ligt bijna altijd als eerste onder vuur als een gemeente denkt te moeten bezuinigen. Ondermeer in Meppel protesteert de SP tegen de kaalslag op cultuur.

Namens SP Meppel heeft bestuurslid Jan van Os ingesproken bij de hoorzitting over cultuur en onderwijs. De hoorzitting was georganiseerd door de gemeenteraad om zo de maatschappelijke effecten van de voorgestelde bezuinigingen te vernemen. Diverse organisaties en instellingen hebben hun bijdrage die avond geleverd.

Van Os heeft in zijn voordracht het accent gelegd op het terrein van cultuur. "Cultuur is een sector die enorm hard wordt getroffen in de uitgekomen Perspectiefnota en de bezuinigingsvoorstellen", zegt Jan van Os. In de voorstellen staat dat de subsidie voor de Secretarie en Scala volledig wordt stopgezet. "Dit zou betekenen dat deze twee instellingen die de culturele ruggegraat vormen van onze gemeente zouden komen te vervallen. Zeer onwenselijk en een voorstel met grote maatschappelijke gevolgen", aldus Van Os.

Hij benadrukte hierbij dat cultuur toegankelijk moet zijn voor iedereen, ongeacht je (financiele) achtergrond. Om dat te realiseren moet er aanbod van hoge kwaliteit zijn, in de eigen gemeente en voor een betaalbare prijs. Scala en de Secretarie bieden dat nu allebei aan. Van Os: "Het is dus enorm slecht voor de aantrekkelijkheid van de gemeente en de leefbaarheid voor haar inwoners als deze twee instellingen zouden verdwijnen."

Lees hier de bijdrage van Jan van Os:
Kaalslag in de Kunsten / perspectiefnota 2012 2015

Het begrip perspectief wordt in het groot woordenboek der Nederlandse taal, omschreven als de kunst om voorwerpen op een plat vlak zo af te beelden dat zij driedimensionaal lijken. Het oog, de geest ziet een voorwerp afgebeeld en krijgt het gevoel dat het in een ruimte staat en dat het zelf massa heeft. Het oog wordt daarmee volledig om de tuin geleid, bedrogen zou men kunnen zeggen.

De Franse term trompe l'oeil is een wat minder omfloerste term: oogbedrog. Daarmee is de Perspectiefnota die burgemeester en wethouders gepresenteerd hebben verklaard, bedrog. Er is namelijk een tweede definitie van het begrip perspectief, dat in de meeste gevallen als goed vooruitzicht biedend wordt begrepen. De nota echter bied ons geheel geen goed vooruitzicht.

De bezuinigingen die ons worden voorgesteld zijn zo eenzijdig toegepast dat met name de kunstensector zwaar getroffen wordt. Twee instituten die als belangrijk onderdeel in de samenleving al jaren functioneren en een vertrouwd onderdeel zijn van het stadse leven en sterker nog, als groot voordeel van het stadse leven kunnen worden beschouwd, worden daarmee met opheffing bedreigd.

In de eerste plaats is er de school voor muzische vorming, die de laatste jaren als Scala een rol vervult in het ontwikkelen van de creatieve vermogens van de mens. Het instituut brengt inderdaad een reeks van mogelijkheden in het ontwikkelen van talent in kunsten. Onder meer toneel, dans, muziek en beeldende vorming. Toch ben ik meer voorstander van de oude term: School voor muzische vorming.
Muzische vorming dekt de lading van alle activiteiten die er hiervoor genoemd zijn, een scala dus, maar de term school is voor mij belangrijker. Doordat deze term jaren geleden is gesneuveld,wordt het wezenlijke van het instituut niet meer zo benadrukt. Het is een opleidingsinstituut er wordt les gegeven!
Nadat het begrip school is vervallen is het mogelijk geworden voor het gemeente bestuur, om te zeggen dat zij dit niet als taak zien voor een overheid. De overheid ziet het niet als taak onderwijs te geven en wil het overlaten aan de markt. Dat is een perspectief op een toekomst waarin de overheid zich terugtrekt als opvoeder, als hoeder van beschaving en cultuur. Denk niet dat het onmogelijk is dat over vijftig jaar, het totale onderwijs aan de markt wordt overgelaten.

Denk maar eens aan de taken die de overheid uit handen heeft gegeven de afgelopen vijftig jaar. En zie ook hoe marktpartijen zich aandienen om onderwijs te geven. Daar is toch niets mis mee, hoor ik u zeggen, maar u vergeet daarbij een belangrijk punt: het prijskaartje.
De maatschappij laat een steeds grotere tweedeling zien en de kloof tussen de delen wordt steeds groter. Het is de kloof tussen mensen die middelen hebben en zij die het niet hebben. Zoals in de Verenigde Staten de armoede ernstige vormen aan neemt, inmiddels zijn als zo’n twintig miljoen mensen die beneden de armoede grens moeten leven, zo zal ook hier die groep steeds groter worden.
We volgen immers in alles de trend die de VS ons aangeeft. Uitverkoop van overheidsdiensten, zoals vervoer, post, telecommunicatie, nutsvoorzieningen, alles gaat in particuliere handen over. Uiteindelijk zullen het de mensen met beperkte financiële mogelijkheden zijn, die voor dit alles de rekening betalen.
Waarom een school voor muzische vorming niet in handen moet vallen van het particuliere initiatief ? Het antwoord is duidelijk. Er is een te grote groep van mensen die niet in staat zal zijn om de rekening te betalen die lessen in muziek, toneel of op het beeldende vlak zullen gaan kosten, waardoor de maatschappij een ondergroep creëert die verstoken blijft van die voorzieningen.

Het niet kunnen ontwikkelen van de talenten die in een mens worden vermoed, lijdt tot frustratie en is een gevaar voor de geestelijke gezondheid van de mensen. Vangen wij dit op door die mensen een vergoeding van overheidswege mee te geven zodat ze toch dergelijk lessen kunnen volgen, komen we aan onvoorziene posten. Waarbij het nog maar de vraag is, of iedereen de weg weet te vinden naar die pot met geld.
Kortom de groep kwetsbaren wordt eens te meer een groep kansarmen, zonder perspectief op een zinvolle levensinvulling. Volgens een onderzoek van de Erasmus universiteit is talent gelijkelijk verdeeld over alle bevolkingsgroepen. Participatie in de maatschappij op basis van talent is in vele gevallen nog steeds niet gelijk. Conclusie is dat er een achterstand moet worden weggewerkt maar het tegengestelde gebeurt als een voorziening als Scala word gekort en opgeheven.

Aan de andere kant kan er naar draagkracht bijdragen worden verwacht van gebruikers van de voorziening. Dat wil zeggen dat hogere inkomens een groter deel van de kosten van lessen dragen. Dat kan alleen als de voorziening gehandhaafd blijft. Bovendien getuigt het van korte termijn denken, om een voorziening die gedurende vijftig jaar is gegroeid en bloeit af te breken, de praktijk leert dat het slechts met grote moeite kan worden hersteld.
In de tweede plaats is er de Secretarie, waarop zo bezuinigd wordt dat er heel waarschijnlijk geen voortzetting van deze voorziening mogelijk is. De Secretarie is een podium dat het functioneren van de beeldende kunst in de maatschappij mogelijk maakt. Tevens is het een plek waar inspiratie kan worden opgedaan en waar de mogelijkheid bestaat te genieten van een aanbod van beeldende kunst van grote diversiteit en kwaliteit.

De mens heeft naast de dagelijkse levensbehoefte zoals voeding en kleding, een ding vast op het menu staan. Dat is verluchtiging van de omgeving, het versieren en fraaier maken van de directe leefomgeving en de ruimte er omheen. Het leven in de stad heeft vele nadelen, lawaai, parkeerproblemen en dergelijke, maar een stad heeft ook voordelen, dat zijn de voorzieningen. Scholen, winkels, bioscoop, theater en andere voorzieningen die een rol spelen in de persoonlijk ontwikkeling van de mens en met name bij kinderen.
Willen we onze stad laten groeien zodat mensen straks willen wonen in onze stad of de nieuw te bouwen wijk Nieuwveense landen, dan is het zaak voorzieningen overeind te houden.
Niet te gokken dat de markt het overneemt, als dat al wenselijk zou zijn, maar het opgebouwde kapitaal te koesteren en niet te verkwanselen, omdat het nu voordeliger lijkt dat wel te doen.
Wat je kwijt bent krijg je niet meer zo makkelijk terug. Bovendien wordt zonder deze ontwikkelingsmogelijkheden het beeld van Meppels toekomst zo plat als een dubbeltje en is geen stuiver meer waard.

U bent hier