Drenthe

Op verzoek van de PVV werd het advies van de Raad voor het openbaar Bestuur 'Asielopvang uit de crisis' besproken. Lees hier de bijdrage van Greetje Dikkers.

Advies van Raad voor het openbaar bestuur (ROB) adviescommissie voor vreemdelingenzaken van 14 juni 2022 over asielopvang uit de crisis.

De vragen die de PVV ons stelt naar aanleiding van het Advies van de Raad voor het openbaar bestuur zal ik beantwoorden vanuit het perspectief zoals dat ook door Simon van Teutem gedaan werd in de Correspondent van 7 september jl.

Het gaat mis bij de vraag: “Naar wie gaat je sympathie uit? Wie verdient die woning meer – de starter of de asielzoeker?”  De framing, waar die de asielzoeker als zondebok gekozen wordt, gaat aan de werkelijke oorzaken voorbij.

Neem het voorbeeld van een woningzoekende jongeman die  al vier jaar lang op de lijst staat. Hij woont hij nog steeds bij zijn vader in het dorp, zijn woonsituatie stokt. Nu is hij de wanhoop nabij, net als honderdduizenden anderen. 

In een ander dorp zitten ruim tweeduizend mensen met een ander probleem. Zij moesten noodgedwongen hun huis duizenden kilometers verderop verlaten. Gelukkig: ze kwamen aan in een land waar het modaal salaris 24 keer zo hoog ligt als het wereldwijd gemiddelde.  Helaas: ze worden hier ontvangen in een smerige puinhoop, in plaats van een beschaafde opvanglocatie. We hebben allemaal de beelden gezien; Als je geluk hebt, slaap je als asielzoeker op een krakkemikkig stapelbed in een volle kamer. Overdag? Een tekort aan eten, onvoldoende drinkwater, niet genoeg douches.  ‘s Avonds? Hopen dat je terug mag naar het stapelbed, en niet met honderden anderen buiten hoeft te slapen.   

Artsen zonder Grenzen – normaal actief in landen als Somalië, Haïti en Syrië – moest afreizen naar Zuid-Oost Groningen. Onze ondergrens is zoek en in die puinzooi wachten statushouders op een woning.

Dus, naar wie gaat je sympathie uit? Wie verdient die woning meer – de starter of de asielzoeker? En bij deze vraag gaat het mis want de wooncrisis gaat in de kern niet om wie ‘meer recht’ heeft op een eigen dak boven het hoofd maar om iets heel anders: hoe zijn we als steenrijk land in vredesnaam verzeild geraakt in een situatie waarin we moeten kiezen? 

Het antwoord op die vraag is in elk geval niet dat we zijn overvallen door ongeëvenaarde aantallen vluchtelingen. Kijk naar de cijfers – het aantal asielverzoeken lag in 2021 ruim 40 procent lager dan in 2015, op het hoogtepunt van de vluchtelingencrisis. De puinhoop van Ter Apel is ontstaan omdat de reguliere opvang tekortschiet. Dit is ons niet overkomen – regeringspartijen hebben het laten gebeuren.

Nee, de kern van het probleem is een tekort aan woningen. En hoe komt dat? Ten eerste werden er tijdens de eerste vijf jaar met Mark Rutte als premier  gemiddeld nog geen 51 duizend nieuwbouwwoningen per jaar gebouwd – het laagste aantal sinds de jaren vijftig. Ten tweede nam het aantal sociale huurwoningen van woningcorporaties tussen 2013 en 2019 met 150.000 af.  In dezelfde jaren zette minister Stef Blok hele blokken sociale huurwoningen in de etalage voor buitenlandse beleggers. 

De lange woonwachtlijsten zijn niet de schuld van statushouders, maar van politici die jarenlang volkshuisvesting aan hun laars hebben gelapt. De beschamende ramp in Ter Apel komt niet door de oorlog in Oekraïne maar door bestuurders die fatsoenlijke asielopvang onderaan hun lijstje hebben staan uit angst voor de onderbuik van hun achterban. Voor hen is het wel zo prettig dat de slachtoffers naar elkaar beginnen te wijzen, want zolang die dat doen, blijven de echte verantwoordelijken buiten schot.

Artsen zonder Grenzen bestaat al meer dan vijftig jaar, maar kwam dit jaar voor het eerst medische hulp verlenen binnen Nederland. Laat dat ook de laatste keer zijn.

Het mag duidelijk zijn dat de SP de adviezen van de Raad voor het Openbaar bestuur onderschrijft.